Archief

De wilde jaren 60 zijn voorbij. De grote strijd is gestreden. De 'verheven' idealen hangen verwelkt in de linden van de Parijse boulevards en op de morele puinhoop die de roze revolutie heeft aangericht, zit Anouilh even kritisch achterom te kijken. De nazaten van 'de Chef', een obscure schrijvelaar die met goed lopende snertlectuur voorziet in het onderhoud van de achtbare familie, zijn een bonte verzameling van alles behalve lieve schatjes, die het niet zo nauw nemen met de moraal. Van onbenulligheden als huwelijkstrouw, sociale of pedagogische verantwoordelijkheid, hebben ze al lang geen last meer. Als prototypes van de post-60-maatschappij hebben ze zich met feestelijk gemak bevrijd van beknottende taboes, hinderlijke waardenfilosofie of afstompende moraliteit. Ze leven er driftig op los, strooien kwistig hun liefde rond maar houden de schijn hoog en poseren als sociaal bewogen, wel opgevoede burgers. Ze krijgen het wel even lastig als ze met de gênante resultaten van hun losbandigheid geconfronteerd worden maar daar tateren ze zich dan maar met zwierige luchthartigheid uit. Tot er ééntje op de proppen komt die het allemaal niet zo maar neemt en hen hun vuile was onder de bleke neus forceert. Een grotesk portret van een 'nieuwe wereld' en een bijzonder grappige satire op de schijnheilige burgerlijkheid die voor zo velen als façade dient. Niets of niemand wordt ontzien en het vakmanschap van een beroemd auteur staat borg voor goed toneel.