Archief

Tante Zeunia lag op sterven... Belzemien en Standje waren haar inderhaast nog eens gaan bezoeken en hadden haar zeer zwak gevonden. Zij had geen adem meer en haar benen waren dik gezwollen van het water. Alleen de geest bleef tamelijk helder. Tante maakte zich geen illusies meer over haar toestand. " 't Es uit mee mij", had ze zuchtend-hoofdschuddend gekreund. En nog eens had ze gevraagd naar Leontientje, klagend dat zij 't kind in zoveel jaren niet had gezien, vrezend dat ze sterven zou, zonder haar nog eens te zien. "Willen w'heur schrijven dat ze komt, Tante?" had Belzemien voorgesteld, steeds bezorgd, de stervenszieke, rijke erftante in haar grillen te voldoen. "Ha, ... Ge zoedt meschien keune proberen", had Tante gezucht. En Belzemien, en ook Standje, hadden beloofd dat zij nog diezelfde avond zouden schrijven (C. Buysse, 1907). Lente is een parel van een novelle uit onze Vlaamse literatuur, over de onmogelijkheid van een plots opduikende verliefdheid, over drie broers-vrijgezellen die leren dat begeren vaak ontberen is. Lente is theater van het volk en voor het volk, door de nostalgie naar het verleden, door het opgeroepen milieu, door de types die erin worden getekend, en door de speciale toonaard: grappig vooral, maar ook wel een beetje ontroerend.