Archief

Temidden van het spelplezier – Willie en Peter spelen vliegtuigje – komen we terecht in een bos ergens in Engeland. Het is oorlog en de jongens spelen de overvliegende vechtmachines na. Een eindje verderop ontmoeten ze twee kameraden, John en Raymond, en ze besluiten samen een eekhoorn neer te schieten en te vermorzelen. Ondertussen spelen Angela en Audrey doktertje in de schuur. Gewonde van dienst is "Donald Duck", het duupje van de groep. Hij wordt gepest, maar kan toch ook niet gemist worden want hij is de enige die weet waar je lucifers kan vinden. Dit alles lijkt onschuldig maar is het dat wel? Het verschil tussen ravotten, plagen, macht misbruiken en wreedheid wordt alsmaar kleiner! Op het eerste gezicht weet dit stuk ons te vervullen met een nostalgisch gevoel. Het is vertederend te kijken naar die spelende kinderen, die elkaar uitdagen, plagen en mekaars vriendschap zoeken. Naarmate het stuk vordert, kan je echter voelen dat het je misschien wel bewust misleidt en dat het niet toevallig is dat de schrijver, Dennis Potter, volwassen acteurs gebruikt om deze kinderlijke gevoelens uit te vergroten…