Archief

Conor McPherson (1971) bedacht voor zijn intimistisch stuk verteltheater de symbolische titel "The Weir" (1998), wat letterlijk vertaald "De Dam" betekent. Omwille van die meervoudige symboliek maakten wij er "Dammen" van. Dammen worden ergens tegen opgetrokken; ze houden tegen, sluiten af, kapselen in of zetten vast. De kroeg – die wij De Dam noemen en ergens in de Westhoek situeren – waarin het hele stuk zich afspeelt, is als een afgedamd eiland in het landschap, afgesloten van de wereld door de zelf gebouwde schotten van de gekoesterde afzondering. De personages die deze ivoren toren bevolken zijn in zichzelf ingedamde geestesverwanten en lotgenoten, door het leven in isolement gedwongen. Via de (vaak folkloristische spook)verhalen die ze elkaar in die dobberende ark vertellen geven ze vaagjes beetjes van hun aard en wezen bloot, vertellen ze over hun angst, hun hunkering, hun mislukkingen, hun dromen. En dan komt plots in die biotoop van die zonderlinge zielen (een huis clos?) een madam binnen, een "dame" die de rust van de gewoonte en de vrede van de gewenning verstoort. Dan krijgt het stuk iets van het damspel. Dammen om een dame. Strategisch spel van terrein veroveren door de damschijven van de tegenstrever vast te zetten of af te schui(v)(m)en. De arkbewoners putten zich uit in straffe verhalen om die dame te imponeren maar worden schaakmat gezet door haar eigen verhaal dat de reden vertelt van haar verhuis van Brussel naar Beauvoorde. "Dammen" is een stil stuk over onthaasting en van onthechting, een meditatieve rustpauze in de hectiek van actie en spektakel.