Archief

Een gekke titel? Absoluut. Alan Ayckbourn geeft zelf toe dat hij die titel 'Absurd Person Singular' ooit eens bedacht voor een toneelstuk dat hij daarna nooit meer heeft geschreven. Maar omdat hij er zo van hield, gaf hij die titel dan maar aan dit stuk. Uiteraard is het een allusie op de manier waarop wij (en ook de Engelsen trouwens) onze werkwoordsvervoeging benoemen: eerste, tweede, derde persoon enkelvoud. Het gekke (in de oorspronkelijke titel absurd) verwijst dan weer naar het feit dat we hier met een komedie te maken hebben. Het verhaal? Vier koppels vieren telkens opnieuw kerstavond met elkaar. Op zich niets vreemds, ware het niet dat ze wat sociale klasse en levensgewoontes zo van elkaar verschillen dat je je afvraagt wat hen aan elkaar bindt. Uit de gesprekken die ze met en over elkaar hebben leert de kijker al vlug dat andere, eerder verborgen lijnen tussen de vele personages lopen. Personages die trouwens allen een excentriek, gek, absurd, kantje vertonen. Een kantje dat ervoor zorgt dat zich in elke keuken, elke kerstavond opnieuw, eigenlijk hilarische toestanden afspelen. Komedie dus. En toch… juist het komische toont vaak de schrijnende wonden die mensen elkaar toebrengen. Hoewel de personages door huwelijks- en vriendschapsbanden met elkaar vergroeid lijken, toch blijken ze eenzamer (persoon enkelvoud) dan ze zich voordoen. Het lachen van de toeschouwer ontstaat dan ook vanuit een zekere gêne, zelfs herkenbaarheid.