Archief

In Andorra zijn de huizen wit. Andorra staat voor vrede, vrijheid, tolerantie. Daarom was iedereen heel blij, jaren geleden, toen de onderwijzer een Jodenkind redde uit de klauwen van hen, die het niet goed menen met alles wat vreemd lijkt. Andri is inmiddels tussen de Andorrezen opgegroeid, maar is er zelf nooit één geworden. Hij is Jood gebleven. Ze hebben hem altijd de hand boven het hoofd gehouden: we nemen je zoals je bent! Want een Jood is anders, dat spreekt vanzelf. Een Jood wordt geen meubelmaker, hij moet in de verkoop. Een Jood is intelligent, en weet beter dan wie ook met geld om te gaan. Een Jood laat twee stenen vechten. Met een Jood in de buurt voel je je nooit op je gemak. Plots slaat alles om. Het vredige, onschuldige land lijkt in gevaar. Een vreemde vrouw. Een steen. Andri is verloren. Max Frisch (1911-1991) schreef “Andorra” in 1961. Van deze Zwitserse auteur speelde het ZT eerder al “Burgerman en de brandstichters”, april-mei 1997, regie Boudewijn Vander Plaetse.