PAS OP DAT JE GEEN WOORD ZEGT

Een vrouw alleen. Clementine Jafaer. Ze verhuurt al heel haar leven kamers. Aan dames! Heren niet gewenst. Het lijkt wel dat ze steeds weer vreemde huursters aantrekt; aangetrokken heeft, vrouwen met een hoek af. Een er is ook nog de goudvis. In zijn kleine, ronde bokaal. Dan verschijnt toch een man in haar woning. Op haar vraag. Een schilder. Hij moet de oude trap van een fris laagje verf voorzien. De uitgelezen kans voor (Clemen)Tine om honderduit te vertellen over haar leven en haar huisgenoten in al die jaren. Schilder Leo blijkt een willig luisterend oor. Alleen… Tine vertelt niet echt helder, niet chronologisch, verwart personages en tijdstippen en biecht echt wel heel veel op. Alsof ze nu haar kans schoon ziet om komaf te maken met haar levensgeschiedenis. Leo’s hoofd loopt om van alle vertelsels. Maar hij is gedoemd om te luisteren, een hele trap lang. Een tragikomedie over eenzaamheid, achterdocht, nieuwsgierigheid, dementie en (klein)menselijke, alledaagse relaties. En wie mag er geen woord zeggen?