Zwijg Kleine! (Schweig, Bub!)

Wij hebben het allemaal wel meegemaakt: de schijnbaar vrolijke familiefeesten met eten, drinken en gepraat.
Ons theaterfeest is een familiefeestje geworden ter gelegenheid van de plechtige communie met verwanten en vrienden. De plechtige communicant is erbij, maar moet zwijgen.
'Zwijg, Kleine' is een brok volkstheater, zonder dramatische climax of ontknoping. Er wordt gewoon gegeten, gedronken, geruzied, gelachen en gezwegen. Alles schijnt zo alledaags banaal tot men zich realiseert hoe afwisselend, hoe veelbetekenend, hoe diepzinnig en hoe komisch een gesprek 'tussen soep en patatten' wel kan zijn. Situaties, emoties en verhoudingen worden niet zozeer veruitwendigd door fysische actie, maar wel door de taal, de verrassende rijkdom van het dialect.
In 'Zwijg, Kleine' vinden we een stuk van onszelf terug. Herkenbaarheid is de grote eigenschap van dit toneel. We luisteren en kijken naar wat ons vertrouwd is, maar wat door een andere omgeving (het theater) en vreemde personages (de acteurs) een meer diepgaande indruk maakt.